Bardzo się ucieszyłem z najnowszego antyszczepionkowego pamfletu, który zaczął krążyć po sieci (jest to nieudolne tłumaczenie z angielskiego oryginału). Ucieszyłem się, bo (a) podaje, jak twierdzi, “fakty historyczne” i (b) podaje nawet źródła. Czyli autorzy wystawiają się do strzału, bo źródła mają to do siebie, że można je sprawdzić; po to są. Nie wystarczy zacytować New England Journal of Medicine; trzeba zacytować poprawnie i ze zrozumieniem, bo inaczej efekt jest odwrotny do zamierzonego.

No, ale przesadzam. Znalazły się w pamflecie informacje prawdziwe – dlatego zacznę od jednej z nich:

2 listopada 2000 r. amerykańskie stowarzyszenie lekarzy i chirurgów AAPS ogłosiło, że na 57. corocznym spotkaniu członków w St. Louis głosowano nad rezolucją wzywającą do zakończenia obowiązkowych szczepień. Rezolucja przepadła tylko jednym głosem sprzeciwu. (Report by Michael Devitt)

Prawda. Nawet bardziej niż prawda, bo [uchwała przeszła bez jednego głosu sprzeciwu](http://www.bibliotecapleyades.net/salud/salud_vacunas23.htm#Physicians Group Calls for End to Mandatory Vaccines)! [1] Tylko sprawdźcie, co to jest AAPS: konserwatywne polityczne lobby powołane w 1943 żeby “zwalczać socjalistyczną medycynę i walczyć z próbą przejęcia medycyny przez rząd” (fight socialized medicine and to fight the government takeover of medicine). Oprócz szczepionek (mam o tym notkę), czasopismo wydawane przez AAPS zajmowało się HIV (nie powoduje AIDS), globalnym ociepleniem (nie ma go, a nawet jeśli, to jest korzystne), aborcją (wywołuje raka piersi), państwową opieką zdrowotną (jest zagrożona sowietyzacją) oraz gejowskim stylem życia (skraca życie o dwadzieścia lat).

[caption id=“attachment_3848” align=“alignnone” width=“500”] Koperta z karykaturą antyszczepionkową z 1878 roku.[/caption]

W latach 1871- 1872 w Anglii zaszczepiono przeciwko ospie 98 proc. ludzi w wieku od 2 do 50 lat. Wkrótce doświadczono tam najgorszej w historii epidemii ospy, która spowodowała śmierć 45.000 osób. Podobnie było w Niemczech. W tym samym czasie zaszczepiono przeciwko ospie 96 proc. populacji, po czym epidemia ospy zabrała [sic] ponad 125.000 ofiar. (The Hadwen Documents)

Nieprawda / Manipulacja. W latach 1871-72 rzeczywiście przez cały świat przetoczyła się pandemia wyjątkowo złośliwego szczepu ospy prawdziwej; niektórzy doszukują się jej przyczyn w wojnie prusko-francuskiej. Jednak tam gdzie szczepiono, śmiertelność była wielokrotnie mniejsza niż śmiertelność w czasach przed szczepieniami oraz w krajach, gdzie nie szczepiono.

Efektem tej epidemii było m.in. wprowadzenie obowiązkowych szczepień na terenie całych Niemiec, które praktycznie wyeliminowały ospę po roku 1874. Poniższy wykres pochodzi z Donalda R. Hopkinsa (The Greatest Killer: Smallpox in History); zgadnijcie, w którym kraju nie wprowadzono obowiązkowych szczepień po epidemii, a w którym obowiązek szczepień wprowadzono jeszcze przed epidemią? Zaprawdę, ciężko się bardziej podłożyć niż wyciągając przykład ospy prawdziwej jako argumentu przeciwko szczepieniom.

Ciekawostka: Niemieccy żołnierze byli rutynowo co siedem lat szczepieni. W latach 1871-72 z 800 tysięcznej armii na ospę zachorowało mniej niż 9000, a umarło mniej niż pięciuset. W tym samym czasie z ok. miliona żołnierzy francuskich na ospę zachorowało ok. 125 tysięcy, a umarło ponad 23 tysiące (The Greatest Killer: Smallpox in History, Donald R. Hopkins). Podobną różnicę widać między północnymi Niemcami, gdzie szczepienie było dobrowolne, a zachorowalność podczas epidemii wysoka, a południowymi, gdzie było odwrotnie – obowiązkowe szczepienia i niska liczba zachorowań.

[caption id=“attachment_3835” align=“alignnone” width=“500”]Antyszczepionkowa karykatura z 1802 przedstawiająca Edwarda Jennera[/caption]

W Niemczech w 1940 r. wprowadzono obowiązkowe szczepienia przeciwko błonicy, po czym do 1945 roku liczba zachorowań na błonicę wzrosła z 40.000 do 250.000. (Don’t Get Stuck, Hannah Allen)

Nieprawda / Manipulacja. Wiecie, co jeszcze było w Niemczech w latach 1940-1945? Druga wojna światowa. Bieda, bombardowania, mnóstwo dzieci w sierocińcach i obozach, i coraz gorsze wyżywienie. Żadnych szczepień przeciw błonicy natomiast na dużą skalę w Trzeciej Rzeszy nigdy nie przeprowadzano, mimo dopuszczenia w 1936 szczepionki (były obowiązkowe szczepienia na tyfus). Zanim wprowadzono szczepienia, w latach 1930-1940 w Niemczech rocznie 6000 dzieci i dorosłych umierało na błonicę; wcześniej, zanim w berlińskim laboratorium Kocha Behring i Kitasato opracowali skuteczną terapię opartą o zwierzęce przeciwciała, rocznie umierało ponad czterdzieści tysięcy dzieci. W DDR obowiązkowe szczepienia wprowadzono w 1961, ich efektem była redukcja zachorowalności o dwa rzędy wielkości.

W USA w 1960 r. dwóch wirusologów odkryło w obu stosowanych szczepionkach przeciwko polio wirusa SV40, który powodował raka u zwierząt, jak również zmieniał ludzkie komórki. Miliony dzieci otrzymały te szczepionki. (Medical Journal of Australia, 17/3/1973 s. 555)

Prawda. Wszystko prawda, co tu napisano. Całe szczęście tylko że wśród osób zaszczepionych szczepionką z SV40 nie było wyższej zachorowywalności na raka, ale nie zmienia to faktu, że podobny wypadek może mieć katastrofalne następstwa.

A takie wtopy się zdarzają – bo to nie jest jedyny przypadek, w którym szczepionka była zanieczyszczona czymś niebezpiecznym, bywało gorzej. W 1942 po podaniu szczepionki na żółtą febrę ponad 25 tysięcy amerykańskich żołnierzy zachorowało na żółtaczkę zakaźną; okazało się, że do przygotowania szczepionki trafił wirus żółtaczki B (śmiertelność wyniosła 3 na 1000 osób). Cały incydent zamieciono pod dywan, w tym sensie że w ciągu kilkunastu miesięcy opublikowano obszerny raport.

Jestem zdania, że właśnie o takich historiach należy mówić. To są prawdziwe przykłady, gdy szczepionki okazały się niebezpieczne, i pokazują jakiego typu problemy mogą być związane ze szczepieniami. Uodparnia to na bajki, bery i bujdy o nieskuteczności szczepionek, tiomersalu i autyźmie.

W 1967 r. WHO nazwała w Ghanę strefą wolną od ospy po tym jak 96 proc. tamtejszej populacji zostało zaszczepione. W 1972 r Ghana doświadczyła jednej z najgorszych epidemii z najwyższym współczynnikiem śmiertelności. (Dr H. Albonico, MMR Vaccine Campaign in Switzerland, March 1990)

Nieprawda. Po kolei. Po pierwsze, to jest błędne tłumaczenie z angielskiego oryginału, bo tam było “measles”, czyli odra. Po drugie, o ile jestem w stanie to stwierdzić, cała informacja jest wymyślona. Nie było żadnej epidemii, WHO nie ogłosiło nigdy Ghany strefą wolną od odry i tak dalej. Do źródła – listu lekarza, który podobno nie istnieje – nie udało mi się dotrzeć. Natomiast odrę prawie udało się wyelimnować w Ghanie w zeszłym roku.

“W Indiach w latach 70. zaszczepiono przeciwko gruźlicy 260.000 ludzi. Okazało się potem, że to właśnie osoby zaszczepione częściej zapadały na gruźlicę niż nie zaszczepione. (The Lancet 12/1/80 s. 73)”

Manipulacja. Pierwotny artykuł (cytowany przez opinię w Lancecie) wyjaśnia o co chodzi. Po pierwsze, te ćwierć miliona osób – to był zakrojony na szeroką skalę test kliniczny. Po drugie, chociaż faktycznie BCG w tej populacji jest nieskuteczne, to różnica między placebo a szczepionką nie była istotna statystycznie.

Komentarz: BCG sprawdziło się w populacji europejskiej; poza tym, ma wyraźny tymczasowy efekt ochronny u małych dzieci (innymi słowy, redukuje znacznie śmiertelność niemowląt). Natomiast nie daje trwałej ochrony dorosłym. Poza tym, jest zagrożeniem dla dzieci, które mają infekcję HIV. Dlatego też pracuje się nad nowymi szczepionkami przeciw gruźlicy.

W roku 1977 dr Jonas Salk, który był wynalazcą pierwszej szczepionki przeciwko polio, razem z innymi naukowcami oświadczyli, że masowe szczepienia przeciwko polio były przyczyną większości zachorowań na tę chorobę w USA po 1961 r. (Science 4/4/77 “Abstracts”)

Nieprawda. W 77 nie było numeru Science czwartego kwietnia, nie oświadczyli, i nawet nie Salk. Pierwszego kwietnia ukazał się komentarz dotyczący kampanii Salka na rzecz powrotu do jego szczepionki na polio. Salk (którego szczepionka była oparta na wirusie unieszkodliwionym – zabitym – formaliną) krytykował bowiem nowszą, doustną szczepionkę Alberta Sabina, która oparta była na atenuowanym, lecz zdolnym do replikacji wirusie. Salk sugerował, że atenuowany wirus może w pewnych wypadkach wywoływać polio, i bardzo żywo agitował za powrotem do swojej szczepionki przed różnymi politycznymi komitetami. Inni naukowcy, z nielicznymi wyjątkami, podeszli do jego tez sceptycznie i nadal rekomendowali szczepionkę doustną, która według nich lepiej działała. Natomiast poparcie dla Salka wyrazili politycy.

Wszystkie te informacje są w artykule, na który powołuje się pamflet. Rzeczywiście, pada też informacja, że zaobserwowane między 1969-1976 przypadki polio są powiązane ze szczepionką Sabina. Wszystkie 44 przypadki, na 114 milionów szczepień. Tak wygląda redukcja zachorowań na polio w liczbach (szczegóły u Sporothrix):

[caption id=“attachment_3734” align=“alignnone” width=“500”] Liczba zachorowań na polio w Stanach Zjednoczonych. Pierwsza strzałka to wprowadzenie szczepionki Salka; druga – szczepionki Sabina.[/caption]

Jak widać, w latach siedemdziesiątych praktycznie już nie było przypadków polio. Czas pokazał, że Salk się mylił, atenuowane szczepy sprawdziły się lepiej.

W 1978 r. służby zdrowia 30 stanów w USA ujawniły, że ponad połowa dzieci, które zachorowały na odrę, była poprawnie zaszczepiona. (The People’s Doctor, Dr R Mendelsohn) (…) W 1990 r. the Journal of the American Medical Association opublikowa3 artykuł, który stwierdza: Pomimo że w USA więcej niż 95 proc. dzieci w wieku szkolnym jest zaszczepionych przeciwko odrze, nadal wybuchają wielkie epidemie tej choroby. Większość przypadków dotyczy dzieci zaszczepionych powtórnie. (JAMA, 21/11/90)

Nieprawda. Szczepionka na odrę jest wysoce efektywna. Artykuł z JAMA jest nieco bardziej skomplikowany, ale nic takiego jak powyżej nie twierdzi – wprost przeciwnie, dowodzi potrzeby powtórnych szczepień.

W Omanie pomiędzy rokiem 1988 a 1989 wybuchła epidemia polio wśród tysięcy poprawnie zaszczepionych dzieci. Regiony, gdzie najliczniej szczepiono, miały największy współczynnik zachorowań i odwrotnie – regiony o najniższym współczynniku szczepień miały najniższą zachorowalność. (The Lancet, 21/9/91)

Prawda! Bardzo znana historia. Sto osiemnaście przypadków. Co tylko podkreślia prawdę, którą ukrywają… przepraszam, o której chętnie mówią immunolodzy: że efektywność szczepionek jest różna w różnych populacjach (patrz przypadek BCG).

A ostatni przypadek zachorowania na polio zanotowano w Omanie w 1993 roku.

W Stanach Zjednoczonych FDA (US Food and Drug Administration) naliczła 54.072 odwrotnych reakcji poszczepiennych w okresie od lipca 1990 do listopada 1993 r.. FDA przyznała również, że liczba ta odzwierciedla jedynie 10 proc. wszystkich przypadków, ponieważ większość lekarzy nie wykonuje raportów takiej sytuacji. Innymi słowy odwrotne reakcje poszczepienne miało w tym czasie pół miliona dzieci! (National Vaccine Information Centre, Marrzec 2, 1994)

Manipulacja. Pomyliło się komuś “adverse” z “reverse”. “Adverse” czyli “niepożądane”, a nie “reverse” czyli “odwrotne”. I tak, do tych reakcji zalicza się te najczęstsze – zaczerwienienie w miejscu wbicia igły albo nieco podwyższoną temperaturę ciała. Pół miliona dzieci w przeciągu ponad trzech lat? To trochę mniej niż liczba dzieci, która co roku w Stanach choruje na zapalenie płuc albo grypę. Że nie wspomnę o przeziębieniach. Pamiętajmy, że w Stanach żyje ponad sześćdziesiąt milionów dzieci.

W Anglii między rokiem 1970 a 1990 zachorowało na koklusz ponad 200.000 dzieci, które wcześniej były prawidłowo zaszczepione. (Community Disease Surveillance Centre, UK)

Manipulacja / nieprawda. Po pierwsze, niemal dwieście tysięcy dzieci chorowało rocznie na krztusiec przed wprowadzeniem szczepionki. Po drugie, w 1975, w wyniku akcji antyszczepionkowców prawie 70% dzieci było niezaszczepionych – czego efektem była nagle zwiększona liczba zachorowań:

Nb nie ma czegoś takiego jak CDSC, liczba 200.000 jest wyciągnięta z nosa, a po polsku ta choroba prawidłowo nazywa się “krztusiec”.

W 1979 r. Szwecja odrzuciła szczepienia przeciwko kokluszowi jako nieskuteczne. Wśród ponad 5140 przypadków zachorowań na krztusiec w roku 1978, aż 84 proc. wystąpiło u dzieci trzykrotnie zaszczepionych. (BMJ 283:696-697, 1981)

Prawda, Szwecja w 1979 przestała stosować szczepionkę na krztusiec. Czego efektem był wzrost liczby zachorowań: Ponownie szczepienia na krztusiec zostały w Szwecji wprowadzone w 1997. Oto efekty:

W czasopiśmie The New England Journal of Medicine (lipiec 1994) wykazano, że ponad 80 proc. dzieci do lat 5, które zachorowały na krztusiec były wcześniej poprawnie zaszczepionych.

Manipulacja: chodziło o konkretną epidemię 1993 w Cincinnati. Rzeczywiście tam tak było – 103 dzieci (ze wszystkich 126) w wieku 7-71 miesięcy, czyli 80%, było zaszczepionych.

O krztuścu w USA i nie tylko więcęj u Sporothrix: tu, tu, i tu.

Jaki z tego morał? Najwyższy czas, żeby domagać się podawania źródeł w każdym kontekście, w każdym artykule prasowym, w każdym wystąpieniu polityka, w każdej ulotce reklamowej. Możliwości techniczne już są, bo prawie każda z tych rzeczy ma swój odpowiednik w sieci. No i teraz prosto: jeśli nie podadzą nam źródeł, oskarżymy ich o wyciąganie danych z nosa. A jeśli podadzą źródła, to zweryfikujemy ich tezy. Tak czy siak, kłamstwa i manipulacje antyszczepionkowców mają trudniej.

P.S. Jednego ciekawego zarzutu nie skomentowałem, bo nie znalazłem źródeł (ciężko wykazać nieistnienie czegoś), wliczając w to w te cytowane przez autorów. Dla porządku przytoczę go, żeby nie było, że robię cherry picking:

W USA koszt jednej szczepionki DPT wzrósł z 11 centów w 1982 r. do 11,40 $ w 1987 r. Wytwórnie szczepionek musiały dołożyć 8$ do każdej szczepionki, żeby pokryć koszty odszkodowań, jakie musieli płacić rodzicom dzieci, które doznały uszkodzeń mózgu lub zmarły po tych szczepieniach. (The Vine, Issue 7, Styczen 1994, Nambour, Qld)

EDIT (dzięki, Bart): Prawda. Dzięki procesom cywilnym i ugodom firmy farmaceutyczne wypłaciły biliony dolarów; kluczowa była decyzja sądu z 1955, wedle której mimo, iż nie stwierdzono zaniedbania lub niestaranności ze strony producenta szczepionki, uznano że odpowiada finanosowo za wszelkie skutki uboczne ("Cutter Incident", to także poważna wpadka). W efekcie cena szczepionki wzrosła o rzędy wielkości, a z kilku firm produkujących w Stanach szczepionkę DTP w 1984 pozostała jedna. Doprowadziło to w końcu do ustanowienia National Childhood Vaccine Injury Act (NCVIA), obowiązkowych ulotek informacyjnych o szczepionkach i uregulowania procesu wypłaty odszkodowań ([*]).

Problemem DTP jest P, czyli pertussis, krztusiec. Krztusiec wywołe bakteria Bordatella pertussis, a do powikłań należą też choroby centralnego układu nerwowego. Ponieważ stare szczepionki DTP zawierały, w przeciwieństwie do DaPT, całe komórki bakteryjne, przez jakiś czas podejrzewano, że szczepionka DTP może również prowadzić do takich powikłań. Stąd decyzje sądu i wypłaty odszkodowań. W dodatku badania kliniczen i epidemiologiczne rzeczywiście wskazują, że szczepionki DaPT faktycznie są bezpieczniejsze od DTP jeśli chodzi o efekty takie jak gorączka, zaczerwienienie miejsca szczepienia itd. Natomiast nie znaleziono jak na razie zwiększonego ryzyka encefalopatii czy epilepsji. Co więcej, okazało się, że w wielu przypadkach (11 na 14), gdy o encefalopatię obwiniano szczepienie DTP, encefalopatia miała podłoże genetyczne (szczegóły i cała historia tutaj).

Przypis. Ostrzegałem, że tłumaczenie jest nieudolne, prawda?

Komentarze

Original post